Terug van Baffin eiland

100% free climbing

Sean Villanueva, Stéphane Hanssens, Olivier Favresse en ik zijn net terug van onze expeditie naar Baffin eiland. We beleefden er vele onvergetelijke momenten! Vrijklimmen op het Baffin eiland is onbeschrijflijk en het potentieel aan lijnen om vrij te klimmen en voor premières is er bijna oneindig. Ons hoofddoel lag op en rond Mount Asgard, een van de meest bizarre bergen die ik al ooit kon bewonderen (twee cilidrische torens met haarscherp afgesneden wanden langs alle zijden).

Eén van de grootste obstakels die we moesten overwinnen, naast het klimmen zelf, was de verre afstand. Over alle 45 dagen van de expeditie spendeerden we meer dan een maand aan stappen (meer dan 600km; 3 weken bergop, 1 week bergaf) om alles en iedereen ter plaatse te krijgen voor slechts een tweetal weken klimmen! Dat lijkt wat absurd maar het klimmen en de omgeving op zich zijn er zo uniek dat je dat er uiteindelijk allemaal maar bijneemt. Alleen al de tientallen bouldervelden, mét ultra zachte toendra als crashpad, op weg naar Mount Asgard maakten het een interessante ontdekkingstocht.

Ter plaatse ontmoetten we een experte in zake artificieel solo-klimmen, Silvia Vidal van Catalonië. Zij maakte een trip om haar kunde als soloiste nog te verbeteren. Na enkele dagen om levensmiddelen hogerop te krijgen naar de voet van de Tirokwa wall (haar oorspronkelijk doel) vond ze niet voldoende voeling met de rots om al haar energie te steken in het openen van een nieuwe solo-route. In plaats daarvan besliste ze wat aan trekking te doen.
We besloten haar mee uit te nodigen op Mount Asgard. Omdat wij eerder vrijklimmen leek het ons een interessante samensmelting en we konden zeker leren van een artifklimster. Daarnaast beschikte ze ook nog over een Portaledge wat niet genegeerd kon worden vermits we beslist hadden lichter te vertrekken door slechts 1 portaledge en 2 hangmatten mee te nemen. Nu moest nog slechts één van ons in een hangmat slapen.

Toen we de Weasel Valley inwandelden verschenen vele wanden in ons zichtsveld. Na verschillende dagen hiking konden we ons niet inhouden en moesten wel wel iets klimmen. We splitsten op in twee teams en uit de grote keuze aan wanden kozen we er twee uit en gingen ervoor.

Sean en Steph deden waarschijnlijk de eerstbeklimming van de Northwest Buttress of Tirokwa peak met “chocolate boomerang”, 700m, 5.11, volledig vrij. Ze bereikten de top vlot en deden een 24u camp to camp. “Chocolate Boomerang” volgt een lijn die eerder al een poging van Australianen wist te weerstaan. De rots is van een uitstekende kwaliteit, het klimmen eerder 'fijn' en met enkele stevige run out's.
Ondertussen deden mijn broer Olivier en ik een poging om een maagdelijke toren, tegen Mount Odin aan, te beklimmen. We beklommen het meest logische deel van de rotspiek en openden zo “Le bic rouge de Odin” in 20 lengtes 5.10 en waarschijnlijk een eerstbeklimming van de pijler.

Met wat klimmen in de vingers en het lijf voelden we ons fitter dan ooit om al het materiaal de 60km naar ons hoofddoel Mont Asgard te hiken. En na een verkenning in twee al bestaande aid routes, Inukshuk op de noordelijke toren en de Bavarian route op de zuidelijke, kozen we ervoor een pogin te doen om de Bavarian route vrij te klimmen.
We ervoeren de klim als van een uitstekende kwaliteit en zeer homogeen met een hoop lengtes in de 5.12/5.13 range. Na 11 dagen in de wand en om beurten de harde lengtes voor te klimmen slaagden we er bijna in een volledige lijn vrij te klimmen.
Omdat het ijs sinds de eerstbeklimming in 1996 verder smolt vonden we het startanker 15m boven de begane grond. De route heeft nu dan ook een nieuwe lengte in een vlak stuk rots. Na een poging om het van de grond af aan vrij te klimmen stuurden we Silvia (onze aid expert) met haar babies (Copperheads, hooks en andere funky tools) naar boven om, in haar eigen woorden, een “really nice A4+-problem” uit te werken. Voor ons leek de mogelijke val tot op de grond op copperhead #1 'pretty nasty'! We moesten de lengte headpointen maar het ging toch vrij met 5.12-X of E8. De meeste van de harde lengtes moesten geredpoint worden en enkele geheadpoint om geen extra bolts te moeten toevoegen. We vonden ook in deze route de kwaliteit van de rots en van de klim "outstanding". De meeste van de lengtes bestonden uit splitter cracks in combinatie met "hard face climbing" in traversée van de ene crack naar de volgende.

Om de route vrij te klimmen moesten we vaak variëren op de oorspronkelijke route. Bijna de helft lijkt ons dan ook nieuw terrein. We noemden onze variante “ The Belgarian” om zo de gezamelijke inspanningen van de 'Bavarians' en de Belgen te onderlijnen. We moeten wel melden dat de eerstbeklimming van de route niet in de beste stijl gebeurde: vele slechte hook holes, rivet ladders en enkele bolts naast perfecte cracks.

In de zevende lengte slaagde ik er niet in een korte sectie van 1 meter te linken aan het echte begin van de lengte. Ik deed alle bewegingen dus er bestaat geen twijfel over de mogelijkheid om het vrij klimmen. Het was alleen net iets te moeilijk voor ons, zeker na al dat wandelen. De crux-lengte zal waarschijnlijk minstens 5.13+ zijn... We moesten dan ook, in plaats van alles vrij te klimmen, gebruik maken van aid. Enkele andere lengtes hebben we nog geredpoint nadat we de top reeds bereikt hadden.

Na enkele dagen heropladen en jamsessies met accordeon, mandoline, fluitje, harmonica en drums vertrokken we naar de noordelijke toren voor een beklimming in alpiene stijl.

Sean en Stephane herhaalden de Porter route in 24 uur non-stop climbing. Ze klommen, op 3 na, elke pitch onsight. Een beetje uitwerken en die drie zwaardere lengtes zouden ook vrijgeklommen kunnen worden.

Olivier en ikzelf klommen de noordoostelijke zijde van de noordelijke toren via een, volgens ons, nieuwe lijn volgend op serenity crack (klassieke Yosemite crack). We vermoeden dat het bovenste deel van de route enkele lengtes kan delen met een lijn die eveneens dit seizoen geklommen werd door de Canadezen, Jon Walsh en Chris Brazeau. De kwaliteit van de klim was verbazingwekkend. We klommen de route allebei vrij en zonder ook maar één val in ongeveer 24 uur. Het is een zeer homogene klim rond de 5.10/5.11 die bij momenten delicaat is met run outs op wanden tussen barsten in.

Over het geheel gezien hadden we een ongelooflijke tijd in Baffin. De weerscondities waren uitzonderlijk goed met aangename temperaturen en bijna geen regen. In de zomermaanden is er geen nacht wat ideaal is voor lange alpiene beklimmingen. We moesten geen enkele keer onze hoofdlampen bovenhalen! We moeten sowieso nog terugkeren, de toekomst van big wall free climbing is daar te vinden!

We zouden graag onze sponsors bedanken voor hun broodnodige steun: CAB, Black Diamond, Patagonia, Sterling ropes, Milo, Five Ten, Boreal, Petzl, Seeonee, Crux, Julbo, Belclimb.net, Climb.be, UPMM.

Nico

 

De blog van de expeditie: www.xpedition.be
Nico’s website : www.nicolasfavresse.com

Routelijst:

• Eerstbeklimming van “Le bic rouge d’Odin” 5.10, 800m, onbeklommen maagdelijke toren, onsight
• Eerstbeklimming van “ Chocolate boomerang” 5.11, 700m, Tirokwa wall, onsight
• “The Belgarian” 5.13 A1, 850m westzijde van Asgard’s zuidelijke toren, 11 dagen, big wall stijl, één aid move.
• Eerstbeklimming van “ Whisky Gonzales” 5.11, 1200m op Asgard’s noordelijke toren, onsight
• “Porter route” 5.12 /A4 , noordzijde van Asgard’s noordelijke toren. 3 lengtes niet vrijgeklommen.

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•