Aconcagua (6962m)

Rond 9u stond iedereen klaar om te vertrekken naar de Aconcagua. Voor deze gelegenheid werden er plastieke stoelen in de camionete van Campo Base geplaatst. Wij, Marnic en ik, werden gedropt in Puenta del Inca de anderen gingen eerst naar Las Cuevas.

In Puenta del Inca gingen we op zoek naar een organisatie die bereid was om een halve ezel te verhuren aan 30 dollar. Normaal kan een ezel 60kg dragen en kost 120 dollar maar wij hadden niet zoveel gewicht. Nadien wandelden we naar Horcones, waar we de permit moesten laten registreren en een vuilniszak meekregen zodanig dat het park geen vuilnisbelt werd. De volgende dag gingen we naar Confluencia, dit is de eerste kampplaats van de 2 dagen durende trekking naar het basiskamp. De eerste dag moet je ongeveer 4u stappen en de 2de 8u. Omdat de tweede dag zolang is, hadden we beslist om iets verder te gaan dan Confluencia, waar we onthaald werden met een regenbui.

Vanuit het basiskamp maakten we een draagtocht naar kamp Alaska 5100m. Een draagtocht wordt gemaakt om te acclimatiseren en materiaal bv. eten, stijgijzers, tent naar een hoger gelegen kamp te brengen. De dag erna stapten we naar kamp Canada 4800m waar we de nacht spendeerden. Vanuit kamp Canada zetten we de expeditie verder naar Nido de Condores 5380m, waar we een Amerikaan onmoetten van wie de rugzak gestolen werd. Hij verloor eten, handschoenen en nog enkele andere noodzakkelijke spullen.
Door het grote aantal mensen die de Aconcagua beklimmen is het verschil duidelijk zichtbaar tussen de beklimming in December en nu. Verbrederde padjes en de kampen die stilaan vuilnisbelten worden, zijn enkele kenmerken ervan.
Er restte ons nog 500m voor de hut Berlin te bereiken en de volgende dag een topbeklimming te ondernemen. Deze gedachte was buiten de weergoden gerekend. Op onze weg naar Berlin werden we overdonderd door een sneeuw/hagelbui. De temperatuur daalde snel en al vlug kreeg ik kou aan m`n vingers. Door het goede materiaal dat geleverd werd door buitensportzaak Trekking was dit probleem snel verholpen. Wanneer we arriveerden startten we snel het vuurtje om een kop warme thee te maken. De nacht was verschrikkelijk, het was heel koud en de wind ging stevig te keer. De volgende ochtend was het fenomeen vento blanco aanwezig waardoor we een dag moesten wachten. Vento blanco is wanneer er een grote wolk om de top blijft hangen. Zo`n dag gaat heel traag voorbij. De dag erna stonden we op om 4u en maakten het ontbijt. Tijdens het koken waren we vergeten van de deur te openen waardoor alle zuurstof opgebrand werd door de vuurtjes. Met hoofdpijn ging ik naar buiten en probeerde om het eerste stukje bergop aan te vallen. Het lukte me niet waardoor we besloten om af te dalen naar Nido de Condores en er een nachtje te blijven slapen en te recuperen. De dag erop gingen we vol moed naar Berlin want het was prachtig weer. Het duurde echter niet lang, de volgende dag was er weer vento blanco. Na 2 dagen wachten begon ik stilaan de hoop te verliezen om de top te behalen. Er was gelukkig iemand in de hut die me moed in sprak en me vertelde "peasant my young lady" . Deze had de Everest beklommen en moest een hele tijd wachten op goed weer.

En wat gebeurde de volgende ochtend, schitterend weer. Ik vertrok om 7.30u wat vrij laat is maar op advies van gidsen. Tijdens de topbeklimming nam ik een klein rugzakje mee waardoor ik vlot naar Independencia 6400m ging. Hier hield ik m'n eerste stop voor warme thee met een koekje. Enkel op het einde juist voor de canaletta moet ik m'n stijgijzers aanbinden. De canaleta bestaat uit losse stenen en zand, het is de plaats waar vele mensen opgeven. Op 200m van de top besluit ik op Marnic te wachten zodanig dat hij me kan vergezellen naar de top. Eenmaal aangekomen op de graat van de Aconcagua is het zicht adembenemend, je kan de hele vallei bezichtigen. Vanhieruit was het nog een half uurtje op sneeuw en verijsde padjes, waar ik mezelf aanmaande om trager te stappen. Na 1 mislukte poging zijn de emoties nog groter en kon het niet snel genoeg gaan. Rond 2.30 de top gehaald wat een prachtig gevoel, het was zeker de moeite waard om een tweede poging te ondernemen. Dit avontuur werd mogelijk gemaakt met de steun van DVV, PROTECTIONS,SEGERS. De terugweg naar Peunta del Inca was een hele onderneming. Ik had besloten om niet nogeens 30 dollar te betalen en draagde alles zelf naar beneden. Dit hield in dat ik de tent en eten voor 8 dagen en ander materiaal mocht dragen. Dit eten had ik van andere expedties die het achterlaten in Nido de Condores 5380m, wat een verspilling.

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren