International Climbing in South Africa ( & Namibia)

Twee jaar geleden had ik al de kans gegrepen om naar de International Climbing Meet van de Mountain Club of South Africa (MCSA) te trekken nabij Kaapstad. Dat was toen goed genoeg meegevallen om ook nu weer in te gaan op de uitnodiging voor de tweede meet, deze keer aan de andere kant van het -immense- land, in de "buurt" van Johannesburg. Net als de eerste keer had ik de uitnodiging ook op BCN geplaatst, ze stond immers open voor alle klimmers. Hier volgt het relaas van wat jullie -behalve Pieterjan en ikzelf dan- gemist hebben...

Ondanks pogingen om dezelfde vlucht te boeken, blijken we toch op twee verschillende vluchten van British Airways te zitten, wat we ontdekken enkele dagen voor vertrek, aan de toog in Bleau. Toch nog enkele afspraken gemaakt voor tent en touw, want 23 kilogram toegelaten bagage is krap als je kampeer- en klimmateriaal moet meenemen, inclusief een verzameling klemblokken en friends.

Zo kom ik dus 's ochtends vroeg aan in Jo'burg, waar een local mij oppikt en na een stop bij een supermarkt -het treffen is immers self-catering- meteen meeneemt naar de Cedarberg Kloof om er al een klimmeke te doen. Deze smalle kloof met prachtige kwartsietrotsen ligt in het Mountain Sanctuary Park in Magaliesberg. Volop beschermd natuurgebied en bijgevolg geen haken toegestaan! Na de lange nachtvlucht voel ik me toch niet fris genoeg om meteen trad voor te klimmen, dus laat ik dat maar over aan een Engelse collega. Ook als naklimmer geeft het me al een kick te beseffen dat ik de ene dag nog gewoon in België op m'n werk zat, en de volgende dag op een Zuidafrikaanse rots...
Tegen de avond sijpelt iedereen het kamp binnen en maken we kennis met de andere gasten en onze plaatselijke gastheren en -vrouw. Jammer voor het vele werk van Ulrike en de rest van de MCSA is de internationale interesse niet echt groot te noemen. Ondanks het heit dat de uitnodiging naar alle UIAA geaffilieerde clubs gestuurd is, zijn het weerom vooral Britten die de dienst uitmaken. Blijkbaar doet enkel de BMC moeite om haar leden te informeren over en te stimuleren voor een internationale activiteit als deze.
's Anderendaags klim ik met Robert uit Pretoria in Upper Tonquani, een andere kloof in het het Mountain Sanctuary Park. Om nog even te wennen aan de rots, klimt hij de eerste twee routes voor, maar daarna is het mijn beurt om de hele ijzerwinkel van klemblokken en friends te torsen en de lead te doen. In de Donkerhoek Recess (3) krijg ik nog even respijt, maar met Right Corner Overhang krijg ik vijfdegraads op mijn boterham. Als ik in het hoekje onder de overhang sta (de route heeft haar naam niet gestolen), met een twijfelachtig geplaatst friendje als laatste zekering twee meter onder mij, en geen grepen meer bespeur, laat staan mogelijkheid voor een zekering, krijg ik het even warm. Maar dan valt mijn blik op een barst links van mij, ideaal voor friend nummer twee en een traversepas weg uit de enge hoek, waarna ik de route uitklim en voldaan "belay" naar Robert roep.

De daaropvolgende dagen klimmen we nog trad routes in Wilgepoort en Mthlapatini, de laatste gecombineerd met een portie kloofing, zoals ze canyoning hier noemen. Het Zuidafrikaans Engels is doorspekt met woorden uit het Afrikaans. It was lekker kloofing today!
De aanloop om in Wilgepoort multipitch tradroutes te klimmen was wel vrij lang en leidde ons door de rivier Wilge. Pas achteraf kwamen we te weten dat hier krokodillen zitten...

Uiteraard mocht het Sportklimmekka, het Freyr van Zuid-Afrika, niet op het menu ontbreken, en nam de MCSA ons voor drie dagen mee naar Waterval Boven. Qua rots en stijl lijkt het een heel klein beetje op Durnal, alleen steiler, moeilijker en minder losse brol. Sportklimroutes hier, soms meer dan overvloedig behaakt. Onze Engelse vrienden slaan enthousiast aan het jammen in de cracks, maar kijken raar op als ik erin slaag de vuistbrede Woodpile Crack voor te klimmen zonder mijn handen erin te steken. routes als Doom, Bonar en Red Herring zijn stuk voor stuk baaie lekker, maar Snakeskin Safari Suit verdient toch een speciale vermelding. Zoals je je hier omhoog moet kronkelen...

Terwijl Pieterjan en een drietal Engelsen meegenomen wordt naar Blouberg om daar een big wall van 400 meter te gaan klimmen, krijgen ik en de anderen een not-so-big wall voorgeschoteld in Krantzberg. Deze wand doet mij denken aan het Franse Presles. Het verschil is dat hier (nog) maar slechts een handvol routes geopend is, en het volledig trad klimmen is, al vind je hier en daar wel een oude piton.
De multipitch klimroutes volgen grotendeels de natuurlijke gullies en cracks in de wand, en lagen er toen wij er waren in het algemeen vochtig en mossig bij. Enkel onze party bleek het te treffen met de gekozen route, die echter op een tweetal spannende passages na nauwelijks meer was dan een ontspannen scramble.

Omdat niemand van de gasten het ziet zitten om nog een tweede dag in Krantzberg te klimmen, nemen onze hosts ons mee naar een sportklimmassiefje in de buurt van Jo'burg waar ze zelf nog nooit geklommen hebben, Choss Pile. Omdat we geen topo ter beschikking hebben, wordt het op het zicht inschatten hoe moeilijk de routes zijn, wat nog vrij goed lukt eigenlijk. Uiteindelijk duiken er ook enkele lokale klimmers op die ons min of meer wegwijs maken, en ook doodleuk weten te vertellen dat de topo te vinden is op Internet...

Voor een weekje klimtreffen naar Zuid-Afrika vond ik toch maar kort, een mening die gedeeld werd door Pieterjan, en Chris en Gael, twee Engelsen. Fout! Gael is Ierse! Big difference! Chris en Gael blijven net als ik een weekje extra, Pieterjan zelfs een maand. Op voorhand hadden we niet echt iets gepland, behalve dan "nog wat klimmen en een wildpark bezoeken".
Maar al snel was het idee gekomen om met ons vieren een auto te huren en naar Namibia te rijden om daar de Spitzkoppe te beklimmen. Pikant detail: Spitzkoppe is ongeveer 1500 kilometer rijden van Johannesburg, dwars door Botswana. Maar, de Zuidafrikanen verzekeren ons dat de weg, op de laatste kilometers na, in goede staat is. We krijgen de guidebook voor Spitzkoppe in bruikleen en naarmate we daarin bladeren krijgen we alleen maar meer goesting.
Spitzkoppe is een enorme brok graniet die uit de Namibische Kalahariwoestijn steekt als een eiland uit de zee. Naast de Spitzkoppe zelf heb je nog de Pontoks die bijna even hoog zijn, en een paar lagere rotsen. De ganse rotsformatie is ontstaan doordat in de loop van miljoenen jaren al het zachtere gesteente weggeërodeerd is. Het veel hardere graniet is trouwens ook vormgegeven door millenniumlange erosie die vreemd genoeg veroorzaakt is door regen. De typische sporen van watererosie op een van de droogste plekken op Aarde vormen echt wel een hallucinant beeld!
En het is er echt wel droog. Na betaling van een permit mag je naar keuze op een van de gemarkeerde spots verspreid over het gebied kamperen, waarbij de schaduwrijke plekjes tussen de rotsen uiteraard favoriet zijn, maar er is geen water, dat moet je allemaal zelf meebrengen. In ons geval was dat in het laatste stadje op zoek gaan naar een paar bidons en voor de rest alles wat we bijhadden aan flessen, waterzakken en drinkbussen, opvullen. Veel plaats hadden we niet over in de Toyota Corolla...

Tegen de middag hadden we ons een kampeerplekje uitgezocht en de binnentent opgezet, nog een goeie halve dag om te klimmen met andere woorden! Ons oog viel op de route met de voor deze plaats hallucinante naam Rumours of Rain. Dalneuken van de bovenste plank! De route is een vage erosiegeul op de Sugar Loaf, een van de "lagere" granietblokken. De eerste van de drie touwlengtes is 6a+ volgens de verf op de rots, 6b volgens de topo, daarna wordt het iets makkelijker, maar niet veel. De haakafstand is -zacht uitgedrukt- respectabel, evenals de afstand tussen de standplaatsen. Vijftig meter dubbeltouw is pure noodzaak om te rappellen. Jammer genoeg loopt de route niet tot op de top, doch slechts tot waar het minder stijl en niet langer interessant klimmen wordt. De top bleek nog een heel eind weg te zijn.
De Grote Spitzkoppe steekt met zijn 1728 meter zevenhonderd meter boven de omgeving uit, en wordt ook wel eens de "Matterhorn van Namibia" genoemd. Het technisch moeilijkste stuk in de normaalroute is vijfdegraads, maar de grootste uitdaging is de weg vinden tot daar! Pas in 1946 werd de top voor het eerst bereikt, na een groot aantal mislukte pogingen, waarvan sommige zo wanhopig dat men geprobeerd heeft treden in het harde graniet te hakken! 
Om aan het begin van de eigenlijke vijfdegraads route te komen, die je in "slechts" vijf touwlengtes van afwisselend plaat- en barstklimmen tot de top voert, moet je immers een enorme doolhof van boulders en gullies doorklauteren, met als enige leidraad de routebeschrijving en een paar schetsjes in het guidebook. Voor een "aanloop" zitten er best pittige stukken in, zoals schoorstenen die je enkel in tegendruk op kan, of de smalle spleet die al meer weg heeft van speleologie dan van klimmen.
De normaalroute op de Spitzkoppe is een klassieker, maar als het om puur klimplezier gaat, biedt de Pontokspitze meer voldoening. De 5+ route To Bolt Or Not To Bolt werd pas een vijftal jaar geleden geopend, en biedt een mooie combinatie van trad klimmen in barsten van alle formaten, en plaatklimmen. Om helemaal in herhaling te vallen: de route heeft haar naam niet gestolen. Waar er mogelijkheid is om zelf iets te steken, vind je niks, maar de overige stukken zijn correct en netjes behaakt. Blijkbaar vrij recent heeft men op veel routes rappelpunten geplaatst, want in de topo worden deze niet vermeld.
In het topboek vond ik geen landgenoten terug, wat ons doet vermoeden dat wij de eerste Belgen waren op deze 1629 meter hoge rotspunt in de Kalahariwoestijn. En dat uitgerekend op mijn verjaardag...

Diezelfde avond zaten we alweer met een frisse Windhoek in Windhoek, in ons favoriete Indisch Restaurant Taal. Voor ons lagen de lange en eentonige rit terug naar Zuid-Afrika, en -voor mij althans- de vliegtrip terug naar huis. Ik moet zeggen dat Afrika toch wel een beetje mijn hart gestolen heeft..

Jo

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren