Canyoning in de Alpes-Maritimes

Nieuwe oorden, toffe ontdekkingen

De eerste week van juni 2004 was het weer fijn toeven in de Alpes-Maritimes. Drie canyons stonden er op het programma in het kader van een monitor examen van de EFC, de Ecole Française de descente de Canyon: La Peira, la Bollène en le Gros Riou, alias le Riou de Cuebris, alias le Gendarme. Hieronder volgt een bespreking:

La Peira

La Peira was de eerste, op maandag 6 juni. Met zijn drie watervallen van 55, 58 en 65 meter is het er eentje voor liefhebbers van verticale canyons. Als het zulke mooie zijn als deze, zijn we dat zeker. Het vertrekpunt ligt in Saint-Jean-la-Rivière in de valei van de Vésubie. Eenmaal de auto?s kwijtgeraakt -niet altijd even makkelijk- kunnen we beginnen aan de marche d?approche. Langs een kronkelpad boven in het dorp gaat het steil de achterliggende heuvel op. Deze kuitenbijter duurt dik een halfuur à drie kwartier want we moeten volledig over de kam.
De neopreenpakken zijn snel aan en in de kleine rivier gaat het wandelen nog even door, tot we op een eerste kleine waterval botsen die ideaal lijkt om zonder problemen een rappel guidé te installeren. Echt nat zullen we niet worden want het water kabbelt die dag rustig door de canyon. Een vijftigtal meter wandelen verder wacht een waterval van 13 meter. Deze kondigt de eerste grote waterval aan.
De ankers in deze canyon zijn, zoals in de meeste vaak bezochte canyons in de Alpes Maritimes, prima uitgerust met inox-haken, U-vormig voor de kleine afdalingen, dubbel geëquipeerd met kettingen voor de grote afdalingen.
Dertien meter lager nemen we nog een frisse duik in het bassin -altijd welkom op een hete dag- en kunnen we ons groot touw boven halen voor de waterval van 55 meter.
De relais hangt juist onder de rand. Er is een touw dat dient als main courante maar voor ons is het een prima plaats om een main courante rappelable met points intermediaires te oefenen. 
De afdaling start buiten de waterval, maar dat is slechts tijdelijk. Tijdens de afdaling zelf krijg je toch nog een lichte en verfrissende douche. Die is voldoende om de vegetatie uitbundig te houden. Na de rappel belanden we in een groot maar relatief ondiep bassin. Deze plek is een prima picknickplaats wat impliceert dat je wel altijd voorzichtig moet zijn om geen stenen te laten vallen bij het afdalen. Menig canyonist gaat zich na de picknick immers verfrissen in het bassin.
De canyon kronkelt zich dan verder met twee watervallen van vier en zeven meter waar we telkens konden springen na voor alle zekerheid toch eerst de diepte gepeild te hebben. Na de tweede sprong  is er een afdaling van 22 meter die ons naar de hangende relais brengt voor de rappel van 58 meter. Vanop het vertrekpunt is die niet te zien. We dalen af tot we achter een grote rots rechts het ankerpunt vinden. Met twee is het daar net comfortabel genoeg. De derde man moet ofwel boven ofwel hangend in het eerste touw wachten tot hij de 58 meter kan abseilen. Ook hier zorgt de vegetatie voor een prachtig decor, het bassin beneden is ondiep.
Er volgen nog een aantal kleinere afdalingen die je hetzij moet afklauteren, hetzij moet afdalen via touw en die je tot de grote finale waterval leiden. Vlak ervoor heb je nog een bassin waar een sprong van om en bij de tien meter na peiling mogelijk blijkt.  Het is wel veiliger niet te springen van aan de relais maar via touw twee meter af te dalen tot op een klein platform.
Aan het bassin vind je dan een goede relais voor de 65 meter. Sommigen hangen hun 70 meter touw daar. Wij zijn beperkt door ons 60 meter touw en moeten naar de relais die twaalf meter lager in de afdaling hangt. We bereiken die vrij makkelijk, maar ook hier is het op de kleine richel gezellig knus. De afdaling is voor de rest adembenemend, met aankomst in een groot bassin dat in de zomer door locals gebruikt wordt als openluchtzwembad. Dus ook hier weer uitkijken voor steenslag.  

Le Gros Riou, of Le Clapoure/Gendarme

Deze canyon begint vlakbij het kleine dorp Cuebris terwijl het eindpunt in Roquesteron ligt. Hij stond bij ons op 8 juni op het programma. In de topo is hij terug te vinden onder de naam Gros Riou, maar bij canyonisten in de buurt staat hij bekend als Le Clapoure (het eerste deel) en Le Gendarme (het tweede deel).  Die laatste naam is de schuld van de Franse rijkswacht die de canyon gebruikte als oefenterrein en lange tijd verborgen hield voor het grote publiek. De hoogste waterval is zo?n 25 meter. Als je net na Cuebris een verharde weg naar beneden neemt kom je in de rivier terecht, juist tussen het beneden- en bovenstuk in.
Wie weinig tijd heeft, neemt hier Le gendarme, die er qua schoonheid met kop en schouders bovenuit steekt. Wij kozen voor de intégrale. Het begint met de obligatoire 20 minuten klimmen tijdens de marche d?approche. De canyon zelf ligt bij aanvang lekker in de zon, maar zodra we de eerste waterval van acht meter bereiken, duiken we de schaduw van de nauwe spelonk in.
Ook hier zijn de relais prima geëquipeerd. Na de acht meter zit je meteen aan de hoogste waterval van de Clapoure, zo?n 22 meter. De voet van de waterval is moeilijk te zien, we installeerden dus een debrayable. Aangezien mijn equipier twee meter tekort kwam, bleek dat de juiste zet.
Nadien volgen in de nauwe canyon kleinere watervallen die men telkens moet abseilen,  De hoogte bedraagt telkens rond de tien meter, wie wat technieken (touw doorsnijden, naar boven klauteren) wil oefenen of demonstreren, vindt hier het geschikte terrein.  De canyon blijft al die tijd nauw en zeer hoog tot de laatste grote waterval. Deze is prachtig door de aanwezigheid van talrijke planten waar het water van af druppelt. En gelukkig vinden we de zon daar ook terug.
Het is nog een kwartiertje stappen door en langs de rivier om het beginpunt met de auto?s en de picknick terug te vinden. Onderweg waren er twee bassins die leuk zijn voor een sprongetje. Jammer genoeg sprong een van ons te enthousiast in het tweede niet al te diepe bassin. Het leverde hem een flinke verstuiking op en een pijnlijke wandeling tot aan de wagens.

Na een stevige maaltijd stappen we verder naar Le Gendarme. Voorbij het wad nemen we het wandelpad naar rechts (richting Roquesteron). Aan de brug is een haak om af te dalen, maar je kan vijf meter verder de oever naar beneden stappen.
Dertig meter door de rivier, langs enkele stevige rotsblokken brengen ons tot aan de grote waterval van de Gendarme, 25 meter en volgens velen een van de mooiste van de streek. Door een gat tussen de rots en een verdwaalde rotsblok daal je af in een soort grot achter de waterval, de vegetatie is uitbundig. Aankomen doe je onderaan de waterval.  Het decor beneden is schitterend. Als het debiet te hoog is, is er nog een relais links van grote rotsblok waar je ver van de waterval kan afdalen.
Na de waterval gaat het verder over en onder de chaos en door vegetatie, met  enkele kleine rappels.  In het laatste gedeelte vernauwt de rivier en ruilen we de vegetatie voor rotsen. Enkele mooie rappels volgen elkaar op, telkens gescheiden door een bassin. Bij de eerste kan je in de waterval afdalen.  Met uitzondering van een rappel tegen het einde aan, waren ze niet te springen door te ondiepe bassins. Na een laatste kleine waterval keert de vegetatie terug, het einde van de canyon. 

La Bollène

La Bollène is zeker één van de leukste canyons van de Alpes Maritimes. Wie in de buurt van Nice vertoeft, moet zeker de omweg maken naar het dorpje La Bollène-Vésubie. De canyon is een zijrivier van de Vésubie die zelf uitmondt in de Var, de rivier die in Nice de zee bereikt. Veel sprongen, twee fantastische glijbanen (12 en 20 m!!) en enkele leuke rappels zorgen ervoor dat  deze canyon aquatique een hoge plezierfactor heeft. De hoogste waterval is 20 meter.
Op het examen moesten wij er, voor het pedagogisch onderdeel, enkele debutanten begeleiden. Aan het beginpunt is er al een kleine waterglijbaan en een sprongetje van vier meter. Er is meestal vrij veel water en de bassins zijn in principe diep en breed genoeg voor enkele sprongen van 7 tot 10 meter, maar toch altijd maar beter eerst even peilen. Elders kan men naar beneden schuiven. Minpunt is misschien dat men vooral in het eerste deel tussen de bassins vrij veel -tot 250 meter- moet stappen. Dat de canyon zeer open is zorgt wel voor het voordeel van de snelle opwarming in de zon.
Na een gezapige glijbaan van acht meter en een waterval van vijf met een leuk bassin, komen we aan de werkelijk schitterende glijbaan van 13 meter stijl naar beneden. Echt iets voor de liefhebbers. Een relais links en rechts laat toe om buiten of in de waterval met een touw af te dalen.
Niet veel verder wacht de hoogste afdaling van 20 meter. Er hangt een ankerpunt, maar wij verkiezen ook daar te glijden. De glijbaan gaat steeds steiler en breekt dan af zodat je het 20 meter brede bassin in wordt gekatapulteerd. Wat daarna volgt is een aaneenschakeling van bassins met watervalletjes die we afklauteren of afspringen. De canyon is hier bij momenten ook veel nauwer en er moet meer dan eens gezwommen worden. Maar het prachtige decor compenseert de inspanning ruimschoots.
Op het einde wachten nog drie watervallen, twee van zeven en een van vijftien meter. Over die laatste waterval ligt een enorme rotsblok. Om af te dalen gaan we door een klein gat zodat  je via de waterval in een soort grot uitkomt.  We zitten in het nauwste gedeelte van de rivier. Na dertig meter zwemmen in koud water is er nog wat afklauterwerk en een bassin van 20 meter. Zo bereiken we het eindpunt.

Dietger Geeraert

fotograaf van dienst: Jean-Pierre Martin

Topo: Canyons Mediterraneens, les plus beaux canyons de l?Ubaye à la mer. BERNARD BARBIER en BERNARD RANC, Editions Gap 1993

 

 

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren