Master België-Nederland 2000

10 maart 2000,

Op 1 april was het weer zo ver, voor de derde keer werd de lage landenwedstrijd België - Nederland gehouden. Na de vorige edities in Mechelen en Eindhoven, was nu Olympia in Hasselt aan de beurt. Zowel de Belgische als de Nederlandse deelnemers hebben de afgelopen weken een zwaar wedstrijdprogramma achter de rug, met onder andere de nationale kampioenschappen. Desondanks waren beide teams op vrijwel volledige oorlogssterkte. Bij de Belgen ontbrak vooral Jérôme Abraham, de kersverse Belgische kampioen. Wel aanwezig was de topper Muriel Sarkany, de huidige nummer 1 op de wereldranglijst. Bij de Nederlanders ontbrak de oververmoeide Roman v.d. Werf, die werd vervangen door Wouter Jongeneelen. Wouter heeft zijn aanstaande rentree in de Nederlandse A-competitie aangekondigd, en deze Masters was voor hem een test hoe hij er voor stond.

De eerste ronde bestond uit moeilijkheidsklimmen voor alle 8 heren en 2 dames per team. Zowel deze route als de latere finale begonnen met een vrijwel loodrechte wand, om vervolgens over te gaan in de grootste overhang van Olympia. De setjes hingen overigens flink in de weg of op de verkeerde plek, waardoor het klippen ook een van de obstakels werd.

Nienke Swart België won deze ronde, met name door de overmacht van de Belgische dames. Zowel Nathalie Hanssens als Muriel Sarkany wisten beduidend verder te geraken dan hun Nederlandse opponentes. Voor Nathalie was het pech dat van ieder team maar één dame aan de volgende finaleronde mocht meedoen. Vandaar dat Nienke Swart wel in de moeilijkheidsfinale acte de présence zou geven, en Nathalie niet.

Wat echter de gebeurtenis van de dag zou worden, was het ongelofelijk machtsvertoon waarmee Muriel Sarkany in deze route alle andere deelnemers deklasseerde, door als enige in het hele veld de route te toppen! Waar alle mannelijke deelnemers niet de weerstand en krachtuithoudingsvermogen hadden om de grepen in de overhang vast te houden, hield zij zich in de wand, ook al schoten enkele keren haar voeten los. Een unieke prestatie, en de verwachtingen voor de volgende ronde, de finaleroute, waren dan ook hoog gespannen...

Johan Mus In die finaleroute moest haar broer Frédéric Sarkany toekijken, want hij was een van de klimmers in het Belgische kamp die in de eerste ronde teleurstelden. Aan Nederlandse kant viel vooral op dat de fanatieke boulderaar Wouter Jongeneelen nog niet echt gewend lijkt te zijn om lange routes te klimmen. Hij zal er dus nog wel wat aan moeten doen om zich klaar te stomen voor een eventuele rentree in de A-competitie.

Liet België in de halve finale zien over de meeste breedte in het team te beschikken, Nederland liet in de finale zien meer toppers te hebben. Op een enkele oude vos, euhh mus, na was het deelnemersveld in deze finale trouwens uiterst jong, een teken dat in beide landen de verjonging onder de wedstrijdklimmers vrijwel voltooid is.

De allerjongste van het spul, Nederlands kampioen Jorg Verhoeven, liet het in de finale schromelijk liggen. Naar verluid had hij de afgelopen nacht nauwelijks geslapen; hij keek in ieder geval niet echt fris uit z'n ogen. Op de wedstrijd zelf was geen Nederlandse teambegeleiding aanwezig, en blijkbaar moet die begeleiding meer dan een etmaal voor een wedstrijd al in actie komen... In ieder geval werd Jorg laatste van de mannelijke deelnemers in deze finale, terwijl hij in de eerste ronde nog als tweede achter Muriel was geëindigd.

Vlak boven Jorg eindigden respectievelijk Julien André, Zeb Crijns, Johan Mus en Olivier Coenen, terwijl de finale voor Nienke Swart wel wat te hard was. Voordat Muriel Sarkany als laatste mocht gaan klimmen, waren Nicolas Favresse, Dirk Mol en Casper ten Sijthoff op vrijwel dezelfde greep gestrand. Het enige verschil was dat Nicolas geen beweging meer kon maken op de greep, die bijna aan het einde van de overhang zat, terwijl de beide Nederlanders nog wel konden springen voor een betere score. De man in vorm, Dirk Mol, liet wederom een mogelijke overwinning liggen, door overmoedig naar de verst weg gelegen greep te springen. Die miste hij, waardoor Casper ten Sijthoff net boven hem kon eindigen. Casper was namelijk zo slim geweest om eerst een nabijgelegen greep aan de zijkant aan te tikken, alvorens iets anders te proberen.

André Julien Alleen Muriel Sarkany kon Nederland nu nog afhouden van een overwinning in deze tweede ronde van de landenwedstrijd. Helaas voor haar, het publiek, en haar team, had de routebouwer te weinig rekening gehouden met het feit dat er ook dames in deze finaleroute meededen. Muriel is een stuk kleiner dan haar mannelijke collega's, en dat speelde haar in deze gemengde route teveel parten. Na een aantal passen dynamisch genomen te hebben, werd het voor haar in het dak al snel een hopeloze zaak. Teleurgesteld verliet ze de zaal, met in het kielzog haar broer, die ook al niet kon terugkijken op een geslaagde wedstrijd. Hiermee lieten zij het Belgische team uitermate in de steek, want er waren nog twee ronden te gaan!

Het volgende onderdeel was 'jeteren' a.k.a. dynoën, een onderdeel dat in Nederland redelijk populair is bij de slungelige jeugd. De (Belgische) organisatie kwam er dan ook snel achter dat het voor de landenwedstrijd niet slim was geweest om dit onderdeel toe te voegen. Uit het Belgische kamp waren de opmerkingen over 'die Hollanders die een kop groter zijn' dan ook niet van de lucht. Overigens deden in deze ronde alleen die deelnemers mee, die zich niet gekwalificeerd hadden voor de finale moeilijkheidsklimmen.

Muriel Sarkany Aan Belgische kant was het vooral Olivier Favresse die lange tijd in het spoor van de slungels kon blijven. Maar toen hij was afgevallen, begonnen de overgebleven Nederlanders, Wouter Jongeneelen, Youri van Vliet en Ferdinand Schulte elkaar pas echt flink op te jutten. Voor het landenklassement maakte dat natuurlijk niet veel meer uit, vandaar dat de organisatie de eindbak versneld op een onmogelijke afstand hing. Maar dan was er nog wel even buiten opperslungel Wouter Jongeneelen gerekend, die uiteindelijk 2,30 meter bij elkaar sprong. Achteraf gezien was het dus maar goed dat hij bij het moeilijkheidsklimmen slecht presteerde, want zo kon er voor zijn team op dit onderdeel de nodige punten bijeen gesprokkeld worden.

Na het eerste fun-onderdeel zat de sfeer er goed in in de klimzaal, tijd dus voor het vierde en laatste wedstrijdonderdeel: speed . Het is trouwens opvallend dat klimmers alleen moeilijkheidsklimmen serieus nemen als wedstrijdsport, terwijl zij en het publiek anderssoortige 'klim'competities veel amusanter vinden. Misschien een reden om aan die laatste vormen toch eens wat meer aandacht te besteden?

Speed Wie dacht dat snelklimmen iets is voor jonge lenige klimmers kwam deze keer bedrogen uit. Het was vooral Johan Mus die de show stal, door telkens met uiterste krachtinspanningen de volgende ronde te bereiken in het afvalsysteem. Hij mag dan tegenwoordig een brave huisvader zijn, het fanatisme is nog geheel aanwezig bij hem. Pas in de halve finale moest hij zijn meerdere erkennen in Julien André. In de kleine finale wist hij toch weer Youri van Vliet af te troeven, hetgeen hem een derde plek opleverde op dit onderdeel.

De grote finale in het snelheidsklimmen ging tussen Julien André, en de Nederlands kampioen funklimmen Wouter Jongeneelen. De laatste leek licht favoriet, maar Julien had toch de langste adem na de talloze manches die tot de finale hadden geleid. Hiermee redde Julien de eer der Belgen, maar niet de landenwedstrijd. Deze keer ging, voor het eerst, de overwinning niet naar het organiserende land. De overwinning ging namelijk naar het land dat na een dag klimmen nog steeds een compleet team had...