Je zag het bot en de pezen

Interview met Werner Hofmans

8 juli 2011,

Als kind al vond Werner Hofmans (40) de rotsen in de bergen interessanter dan de wandelpaden. Zijn leven draait rond klimmen. Nadat hij op zijn vijftiende lid werd van klimvereniging VBF groeide de liefde snel. In het begin ging het wat langzaam, maar eens hij wat beter werd en meer mensen begon te kennen was hij niet meer van de rotsen weg te slaan. Een paar weken voor zijn achttiende verjaardag klom hij zijn eerste 8a, een niveau waar vele klimmers alleen maar van kunnen dromen. Zijn mooiste klimervaringen beleefde Werner in 1991 met Werner Van Steen in Céüse waar hij voor het eerst twee maanden naar het buitenland ging enkel en alleen om te klimmen, en dat in een periode dat hij op zeer hoog niveau aan het klimmen was. Werner maakte van zijn hobby zijn beroep door in 1996 mede-uitbater te worden van klimzaal Hungaria in Leuven.

Geluk bij een ongeluk

Vorig jaar vierde de klimzaal zijn 20-jarige bestaan, een ideaal moment om vernieuwingen door te voeren. Dus begonnen de drie huidige bazen - Werner, Dirk en Jo - twee jaar geleden met verbouwingen. Om een tweede zaal bij te creëren moesten dikke betonnen welfsels uit het plafond gehaald worden om meerdere silo’s tot één grote zaal te maken. Op 15 januari 2010 was Werner volop aan de slag, toen een betonblok sneller viel dan verwacht. ‘Ik kon me niet op tijd wegtrekken en kreeg een grote betonblok op mijn hand, met een crashtrauma van de rechterhand tot gevolg,’ aldus Werner Hofmans. ‘Ik ben meteen opgenomen in spoed en moest de eerste avond al 10 uur aan operaties ondergaan,’ beschrijft Werner. In eerste instantie werd er aan plastische botreconstructie gedaan. Hiervoor hebben 3 teams van artsen het van elkaar overgenomen want 10 uur opereren zonder pauze is natuurlijk niet haalbaar. In diezelfde week hebben de dokters nog vier operaties gedaan om nog kleine aanpassingen te maken. ‘De hand was gelukkig het enige wat geraakt werd, het kon veel erger zijn!’ Nochtans tonen de eerste foto’s geen mooie beelden en zal Werner het vanaf nu moeten stellen zonder wijs- en middenvinger aan zijn rechterhand.

‘Meteen na het ongeval zei ik aan mijn collega’s dat ik na twee weken terug in de klimzaal zou staan, dat is wel wat anders gelopen,’ vertelt Werner. De eerste vijf operaties waren nog niet genoeg. Er bleef een stuk weefsel bloot liggen dat de dokters nog niet konden bedekken. ‘Twee maand lang heeft dat gedeelte van mijn hand nog open gelegen zodat je het bot en de pezen zag.’ Werner bleef anderhalve maand in het ziekenhuis. Toen mocht hij even naar huis om niet veel later weer opgenomen te worden om eindelijk dat gedeelte van de hand dat nog open lag, dicht te maken. ‘Ze hebben daarvoor een spier van mijn bovenarm weggenomen en die over mijn vingers gelegd. Daarna heeft het nog 7 maand geduurd voor de wonde volledig dicht was.’

Werner’s hand moest de eerste maanden twee keer per dag verzorgd worden. Eens hij thuis was, kwamen er daarvoor ’s ochtends en ’s avonds verplegers van het Wit-Gele Kruis. De verzorging was niet zo moeilijk dus na verloop van tijd is Werner dit steeds meer zelf gaan overnemen. Naast het gewone verzorgen van de wonde kwam er ook nog kinesitherapie bij. Daar werd niet meteen mee gestart, omdat er eerst nog wat pezen moesten gelegd worden. ‘Eens de kiné begonnen was kon dat niet altijd. Omdat er nog steeds operaties waren, waren er regelmatig een paar dagen rust nodig. Eigenlijk is de kiné pas echt intensief begonnen eens de wonde volledig genezen was,’ aldus Werner.

Terug naar de klimzaal

Na iets minder dan drie maanden is Werner weer gaan werken in klimzaal Hungaria. Als zelfstandige kan je het jezelf niet permitteren om te lang afwezig te zijn, vindt hij. ‘Zo ben ik ook niet ingesteld, ik wou zo snel mogelijk weer bezig zijn! Dat het werk me ook terug bracht naar de plaats van het ongeval viel wel mee. Tegen de tijd dat ik terug kwam, waren de werken in dat deel van het gebouw gelukkig afgerond. Aan de verbouwingen beneden heb ik toch alweer mee geholpen dus dat viel mentaal wel mee. Het hielp me ook mijn zinnen te verzetten.’
‘Ik wou liefst zo snel mogelijk weer beginnen sporten, maar gezien de ernst van het ongeval was dat natuurlijk niet zo snel als ik gehoopt had. Ik heb gewacht op groen licht van de chirurg, maar die wist eigenlijk niet goed wat klimmen inhoudt. Hij merkte wel dat hij me niet kon tegen houden,’ lacht Werner. De chirurg liet Werner terug starten met klimmen omdat hij vond dat Werner zelf goed genoeg kon inschatten hoe ver hij kon gaan. Zolang de hand niet te snel zwaar belast werd, was het goed. ‘In het begin was het frustrerend. Er moesten nog een aantal operaties gebeuren dus ik wist dat ik wel een beetje kon trainen, maar echt iets opbouwen was onmogelijk. Pas negen maanden en tien operaties na het ongeluk kon ik echt beginnen trainen’ aldus Werner.

Hij boekte redelijk snel vooruitgang. Een jaar na het ongeval kan je hem in de klimzaal alweer routes zien klimmen die sommige klimmers nooit zullen uitklimmen. Elke keer opnieuw als iemand hem voor het eerst ziet klimmen sinds het ongeluk komen er verbaasde reacties over de snelheid waaraan hij verbetert. Zijn eerste weken aan de muur beschrijft Werner als volgt: ‘In het begin verwachtte ik heel weinig. Ik was blij als ik me wat kon tegenhouden met mijn gekwetste hand en voor de rest mijn gezonde hand kon gebruiken. Maar het ging beter als verwacht. Ik kon redelijk wat kracht zetten op de duim en de twee vingers die ik nog had en na 2 maanden klimmen ben ik alweer bezig in een 6c.’ Toch speelt ergens in Werner’s achterhoofd toch steeds dat wat hij nu klimt niets is vergeleken met de 8b+ die hij voor het ongeval klom. Zolang er vooruitgang is, blijft zijn motivatie echter leven.

‘Tot hier ging de opbouw snel maar ik denk wel dat het vanaf nu veel trager gaat gaan. De routes worden moeilijker en er zijn niet altijd mogelijkheden om bepaalde punten waar ik met de beperkingen van mijn hand niet voorbij kom, op een andere manier te klimmen,’ verwacht Werner. In vele sporten is het een gekend fenomeen: de eerste maanden verbeter je in hoog tempo. Op een bepaald punt aangekomen gaat dat minder omdat je spieren zich specifieker moeten aanpassen en techniek een belangrijkere rol gaat spelen. In dit geval ligt het een beetje anders want de techniek is Werner nooit verloren. Hij moet echter proberen zijn techniek aan te passen aan het kunnen van zijn rechterhand en daarnaast ook de kracht in dat hand terug krijgen. Vroeger was Werner niet zo’n fan van de technische routes. Je zag hem veel meer genieten van de routes waarvoor wat meer kracht nodig is, hoe meer overhang hoe liever. Nu gaat dat soort routes minder goed door het ontbreken van kracht van de twee belangrijkste vingers voor een klimmer. Toch probeert hij de uitdaging aan te gaan en ook de overhangende wanden op te zoeken.

Doorzetting

‘Ik kan me voorstellen dat veel mensen de moed zouden laten zakken en in hun zetel blijven. Zo was ik vroeger niet en zo zal ik waarschijnlijk ook nooit worden. De passie voor het klimmen is te groot om me door dit ongeluk te laten stoppen,’ zegt Werner kordaat. Ook de dokters zijn positief. Ze stellen hooguit nog een ingreep voor om het hand er iets mooier te laten uit zien, maar dat vindt Werner niet nodig. De dokters zijn tevreden van hun werk. Ze hadden nooit verwacht dat Werner nog zou klimmen. ‘Ze waren al enthousiast dat ik terug een pen kon vasthouden, en kijk waar ik nu sta!’

Hannelore Smitz

Een interview van 2004 met Werner (die ondertussen op rots al 7a+ toprope klom en in zaal ook al wat zevendegraads wist af te werken, nvdr)

(0)

Drukken