Barranco Consusa inferior

Een aprils dagje canyoning in de Hoge-Aragon

Ik maakte van de welgekomen paasvakantie gebruik om nogmaals naar mijn geliefde Spaanse Pyreneeën te trekken om wat aan canyoning te doen.

Het weer kon beter rond deze periode van het jaar maar, de koude niet te na gesproken, viel het al bij al heel goed mee en konden we er goed van profiteren om een toffe week te beleven. De topper van de week had de Mascún moeten worden maar reeds aan de eerste reeks watervallen, het allerbegin van deze prachtige en grootse canyon, werden we tot ijsmannen geblazen door de strakke wind die uit de kloof naarboven waaide.  De optredende bevriezingsverschijnselen - overdrijving maakt alles indrukwekkender - noopten ons de kortste weg uit de canyon naar boven toe te nemen. Dat ging dan langs de wanden van een zijkloof, genaamd Raísin, en bracht ons in hogere sferen door de uitzichten en de ijle lucht onder ons. Ondanks deze tegenslag van formaat konden we op zes dagen tijd toch enkele prachtige afdalingen afwerken. De tweede canyon was toch wel degene die het meest de moeite waard was.
Die dag werden er onweer en stortregens voorspeld. De geloofwaardigheid van de Spaanse meteo was echter reeds de voorbije zomer danig onder druk komen te staan en de twijfels sloegen om in vastberadenheid toen we ?s ochtends opstonden met een volledig blauwe hemel zonder de minste wolkensliert in de lucht. We besloten ons rampenplan af te blazen en toch maar de Consusa inferior af te dalen.

Deze canyon die de hele zomer droogstaat, tenzij na grootse onweersbuien, is in deze periode van het jaar een absolute must. Smeltwater zorgt ervoor dat een mooi stroompje door de canyon kabbelt en maakt van de afdaling een waar plezier waarbij ook de ogen waar voor hun geld krijgen. Dit smeltwater heeft echter ook twee vermeldenswaardige nadelen. Ten eerste (en overduidelijk) is de temperatur aan de eerder lage kant. We hebben niet de moeite gedaan om het te meten maar koud omschrijft het algemeen heersende gevoel tijdens de afdaling het best. Iets minder evident maar des te belangrijker is het feit dat het waterpeil in smeltwatercanyons afhankelijk is van de temperaturen die heersen in het hooggebergte, daar waar de sneeuw ligt en smelt. Vermits het die dag open hemel was en dus vlakke zon op de zuidwand, waar het smeltwater van deze canyon vandaan komt, kun je in de vroege namiddag een opmerkelijke stijging van het debiet verwachten. Dit kan verstrekkende gevolgen hebben en vermijden is absoluut de te verkiezen optie. Ons doel werd dan ook gesteld op 14 uur om het einde van de canyon gehaald te hebben.
Ons groepje was zeven man groot en bestond uit twee gidsen, een hulpgids en vier reeds ervaren deelnemers. Omstreeks elf uur waren we aan de start van de canyon (gelukkig slechts twee minuten stappen van de parking verwijderd) en we hadden alzo een tijdsspanne van 3 uur om veilig en wel het einde te bereiken. Dat gaf ons genoeg vrijheid om gezwind maar toch genietend van alles wat je tegenkomt, de afdaling te voltooien. De waterstand bij vertrek was in feite ideaal, niet te veel niet te weinig en het beloofde dus een schitterende dag te worden.

Na een honderdtal meter door het water wandelen kom je aan de eerste kleine rappel waarna een maincourant je bij de eerste rappel van 30 meter over een rampe brengt. Hierna volgt normaalgezien een sprong van een zevental meter die we echter niet konden doen omdat een nieuw rotsblok in het onderliggende bassin de landing redelijk pijnlijk zou gemaakt hebben. Twee kortere rappels later kom je aan een tof specialleke van deze canyon. Het gaat dan om twee rappels van om en bij de 10 meter die beide eindigen in een marmite-piège. Dit zijn tot 7 meter diep uitgesleten bassins met uiterst gladgepolijste wanden. In de zomer, wanneer de canyon droog komt te staan zijn dit letterlijk valstrikken waar slechts moeilijk uit te komen is als je slechts met zijn tweeen bent. Nu echter, met stromend water, zorgden deze bassins enkel voor een koud bad en bijhorend zwemgedeelte vlak na het rappelen.
Juist voor deze rappels waren we trouwens geconfronteerd met een minder bekend en redelijk onaangenaam aspect van diepuitgesneden canyons in volle natuur. De kuddes schapen en geiten die boven vrolijk rondhuppelen verliezen namelijk zo af en toe een van hun leden aan een valpartij in de bergkloven. Eer ze hieruit weggespoeld worden moet het al eens een paar keer zwaar regenen en tot zo lang kunnen deze kadavers rotten daar waar ze neergekomen zijn. De geuren die uit een dergelijk soepje opstijgen zijn niet echt smakelijk. Later in de week daalden we overigens Cueva Cabritos -geitengrot- af. Zoals je al uit de naam van deze canyon kan afleiden is deze gekend voor de geiten-, schapen- en everzwijnkadavers die we er troffen.

Maar goed, ondertussen volgden er enkele kleine rappels die ons bij twee mooie rappels van 30 meter brachten. Vooral de tweede is echt een aanrader omdat deze u in een soort grotachtige zaal brengt en dus een heel speciale sfeer met zich meebrengt. Hierna volgt nog een mooi stukje estrecho ? lees: smal en diep uitgesleten natuurschoon- waarna de reeks eindrappels geserveerd wordt, beginnend met een vrij rappel van een goede 18 meter, drie kleinere rappels en de laatste rappel van 30 meter, eveneens vrijhangend en deze brengt u in een kleine cirque dat wel heel colloseumachtig aandoet.
Ook opmerkelijk bij de afdaling was dat, eenmaal de zaal gepasseerd, het waterdebiet zichtaar gereduceerd werd tot quasi nihil. Ergens in de bodem van de zaal verdwijnt dus blijkbaar al het water in het kalk en waarschijnlijk naar een lagergelegen grottencomplex.
Tof detail waar we trots op zijn: De laatste van ons zevental stond om klokslag 14 uur onderaan de laatste rappel. Op het recuperen van de touwen na hadden we alles dus perfect getimed.
En de onweersolken?die dachten blijkbaar dat ze ook wel eens recht hadden op vakantie want blauwer kon de lucht er niet uitzien.

Technische beschrjving Consusa inferior:

• Moeilijkheden: koud water, groot aantal rappels, marmites-pièges tijdens droogteperiodes
• Dimensies: lengte 700m, hoogteverschil 340m
• Materiaal: twee touwen van 30m, cordelette, neopreenpak ten zeerste aangeraden
• Première: 24 novelber 1984 door B. Clos en J-P. Pontroue

Het volledige weekprogramma bestond uit: Trasito inferior, Consusa inferior, Palomeras de Fornocal, Portiacha, Mascún, Cueva Cabritos en Barranco del Rio.

Tijl
Foto's: Koen Viaene en Kristof Boonen

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren